บนเรือลำเดียวกัน

ผมไปภูเก็ตมา4วัน3คืน ค...

บนเรือลำเดียวกัน

ผมไปภูเก็ตมา4วัน3คืน คิดว่าเป็นการมาเที่ยวที่ยาวพอสมควรแล้ว แต่พอถึงเวลาจะกลับ ก็ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่ดี

“ทะเลใสๆ ฟ้าสวยๆ ทรายขาวๆ อยากไปดูให้ครบทุกเกาะเลย แถวนี้เกาะไหนสวยที่สุดครับ”
ผมถามน้องคนเรือในฐานะที่เป็นเจ้าบ้านและผู้นำเที่ยว

“มันก็สวยเหมือนๆกันนะ ตั้งแต่เด็กจนโต ก็มีเกาะพีพีเป็นบ้าน ก็ไปๆมาๆอยู่แค่3-4เกาะนี้เอง ยังไปไม่ถึงเกาะอื่นเลยครับ เห็นทุกวันมันเลยไม่ตื่นเต้น ตกเย็นก็แค่ดีใจที่ได้กลับบ้าน”
น้องคนเรือตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไร้ความตื่นเต้น ต่างจากผมโดยสิ้นเชิง พร้อมกับยิ้มเบาๆที่มุมปาก

“ถามจริง! ถ้าเป็นพี่นะ พี่จะขับเรือไปดูให้ทั่วเลย”
ผมยังคงตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นต่อไป

“เดือนหน้าผมอยากจะพาพ่อกับแม่ไปเที่ยวกรุงเทพ พี่อั๋นว่าผมต้องไปที่ไหนดีครับ”
น้องคนเรือถามผมกลับในฐานะของนักท่องเที่ยวบ้าง

น้องเค้าเอารูปของสถานที่ท่องเที่ยว ในกรุงเทพหลายแห่งมากๆที่แคปรูปเก็บไว้ในมือถือให้ผมดู เพื่อว่าถามว่ามันดีไหม ควรไปรึเปล่า และเชื่อหรือไม่ว่าเกือบทั้งหมด ล้วนแล้วแต่เป็นที่ที่ผมไม่เคยไปเลยจริงๆ บางแห่งอยู่ห่างจากบ้านผมแค่ไม่เกิน 15 นาทีด้วยซ้ำไป

หลายครั้งเราออกเดินทาง หรือขึ้นเรือออกจากฝั่ง เพียงเพราะเรารู้สึกว่า บ้าน หรือแผ่นดินบนบกนั้นมันเรียบง่าย คุ้นเคย และปลอดภัยเกินไป
สิ่งที่รออยู่ข้างหน้าต่างหากที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เร้าใจ แปลกใหม่

พี่ชายผมหลงรักอเมริกาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ไปเที่ยว และบอกกับทุกคนว่า เค้าจะมาเรียนต่อที่นี่ และเคยแม้แต่คิดว่าอยากไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเลย จนกระทั่งวันที่เค้าได้ไปเรียน และไปอยู่จริงๆกว่า10ปี

ผมยังจำสิ่งที่พี่ชายผมพูดกับผมได้ชัดเจน ในบ่ายวันหนึ่งที่ผมเดินเล่นอยู่กับพี่โอ๋ที่นิวยอร์คอย่างสุดแสนจะตื่นตาตื่นใจและพูดออกไปว่า

“อั๋นอยากมาอยู่ที่นี่บ้างจังเลย ชอบเมืองนี้มาก”

“เวลาที่เราเดินทางเพื่อมาเที่ยว กับเดินทางเพื่อมาอยู่ มันต่างกันเหลือเกินนะน้อง เชื่อพี่เถอะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ พี่โอ๋อยากกลับบ้านทุกวัน และอยากให้มันเป็นแค่การมาเที่ยวเท่านั้นจริงๆ”
เสียงพี่โอ๋ที่พูดในวันนั้น กลับมาดังก้องหัวใจผมอีกครั้งในวันนี้ท่ามกลางเสียงเครื่องยนต์ของเรือสปีดโบ้ทที่กำลังพาผมกลับไปส่งขึ้นฝั่ง

อยู่ดีๆความอาลัยอาวรณ์อยากอยู่เที่ยวต่อของผมก็จางหายไป
และถูกแทนที่ด้วยความดีใจที่จะได้เดินทางเอาร่างกายและหัวใจกลับไปบ้าน

ชีวิตจะอนุญาตให้เราเดินทางไปเรื่อยๆได้นานสักแค่ไหนกัน
ฝันจะดีแค่ไหน ก็ต้องตื่น
นกที่กางปีกบินไปเรื่อยๆทุกตัว ก็คงมีสักวันที่มันอยากจะสร้างรังไว้พัก และอยู่กับชีวิตอื่นที่มันรัก
ของบางอย่างมีค่าเพราะเรารู้ว่ามันจะไม่อยู่กับเราตลอดไป
ไม่ใช่แค่การท่องเที่ยวที่จบลง วันหยุดแสนสั้น หรือเทศกาลที่มีแค่ปีละครั้ง แต่หมายรวมถึง ความรัก คนรัก ครอบครัว โอกาสดีๆ และชีวิตที่เรามีและเคยชินกับมันด้วย

การเดินทางเหมือนกัน
จุดหมายปลายทางเดียวกัน
แต่ความหมายของการเดินทางของแต่ละคนนั้นอาจจะต่างกันโดยสิ้นเชิง

อยู่ที่คนคนนั้นกำลังออกเดินทางจากบ้านเพื่อไปท่องเที่ยว
หรือกำลังออกเดินทางเพื่อกลับบ้าน

วันนี้ครูของผมเป็นคนขับเรือนะ

เป็นการเดินทางที่ดีใจที่ได้กลับบ้าน
แม้จะไม่ตื่นใจ

แต่อุ่นใจ

---